Deze drie honden zaten jaren in het asiel maar niemand wou ze hebben, totdat Lindsay Denvers langskwam, de zorgzame moeder wou de drie “Angels” (zoals ze genoemd worden) maar wat graag adopteren.
Dit was natuurlijk fantastisch, totdat één van de honden (Bella) een ontstoken oog kreeg, De kosten hiervan kon Lindsay niet betalen. Daarom besloot ze een GoFundMe campagne op te zetten om de hond van zijn leiden te verlossen.
En wat bleek, veel mensen herkenden de honden en besloten te doneren. Hierdoor kon de benodigde operatie doorgaan en werd Bella van zijn leiden verlost. Bella is momenteel aan het herstellen van zijn operatie.
Een 4-jarig meisje uit Georgia heeft een hartverwarmende vriendschap gesloten met een 82-jarige weduwnaar, nadat ze merkte dat hij helemaal alleen naar de supermarkt ging.
Tara Wood vertrok vorige maand met haar dochtertje Norah (4) naar de supermarkt, meldt CNN. Norah zag de man helemaal alleen en groette hem: „Hoi oude meneer! Het is mijn verjaardag vandaag.” De man stopte en zijn gelaat veranderde volgens Tara van afstandelijk en serieus naar warm en vriendelijk. „Hoe oud ben je geworden?”, vroeg de man vriendelijk aan Norah.
Nadat de twee een tijdje met elkaar gepraat hadden, vroeg Norah haar moeder om een foto van haar en haar nieuwe vriend, Dan Peterson, te maken, die zij ‘Mr. Dan’ noemde. Ze gaven elkaar een knuffel en gingen na tien minuten hun eigen weg.
Weduwnaar
Tara plaatste de foto met haar dochter en Mr. Dan op Facebook en iemand herkende hem en gaf haar de contactgegevens van Dan. Het bleek dat de vrouw van Dan in maart overleden was. Dan kampte al die tijd daarna met een depressie en angstaanvallen. De persoon op Facebook vertelde aan Tara dat het de allereerste keer sinds die tijd was dat ze Mr. Dan had zien lachen.
Tara nam contact op met Mr. Dan en sindsdien hebben de twee een fantastische vriendschap opgebouwd. Foto’s op de Facebookpagina van Tara laten een innige vriendschap zien, waarbij de twee samen genieten van cupcakes, over knuffelbeesten praten en elkaar af en toe een dikke knuffel geven. „Zij heeft mij een diepere vorm van liefde laten zien”, zegt Dan tegen CNN. „Een vorm van liefde waarvan ik niet wist dat het bestond.”
Thanksgiving
Dan vertelde aan Tara dat hij voor zijn ontmoeting met Norah geen enkele nacht goed geslapen had. Angstaanvallen hielden hem ’s nachts wakker en gaven hem een gevoel van onrust. Nadat hij bevriend werd met Norah slaapt hij weer als een roos. Voor Dan’s 82e verjaardag kochten Tara en Norah ballonnen en cadeautjes voor hem en de drie hebben al afgesproken dat Dan langskomt met Thanksgiving.
„Als je de moeite neemt om mensen op te merken, weet je nooit wat voor een positieve invloed je kunt hebben op hun leven”, zegt Tara tegen CNN.
Deel dit prachtige verhaal met al je familie en vrienden!
Op zondag konden wij allemaal zien hoe Ryan zijn uiterste best deed om zijn grote liefde Lisa binnen te hengelen in het programma All you need is love. Middels een videoboodschap verklaart hij de liefde aan Lisa, de vrouw van zijn dromen. Helaas loopt het niet zo goed af voor hem.
Droomvrouw
Ryan en Lisa kennen elkaar al drie jaar en spreken zo af en toe af. Voor hem is het al een tijdje duidelijk: Lisa is de vrouw van zijn dromen, met haar wil hij oud worden. Ryan trekt daarom de stoute schoenen aan en schakelt Robert ten Brink in om de liefde aan Lisa te verklaren. Via een videoboodschap wordt Lisa op de hoogte gebracht van Ryan’s liefde voor haar. Maar zij had op haar beurt totaal niet verwacht dat het ging om Ryan. Aan het einde van de video zegt ze: „Nou, dan heb je wel ballen om dit te doen.”
Telefoon
Vervolgens vertelt zij dat het gevoel voor haar niet wederzijds is. Robert stelt voor het aan Ryan te vertellen, waarop Lisa antwoord: „Dat doe ik wel via de telefoon. Geen zorgen.” Ze weet echter niet dat Ryan al buiten klaar staat. De twee zitten uiteindelijk naast elkaar in de bus een ongemakkelijk gesprek te voeren, Ryan heeft het zichtbaar moeilijk.
Bekijk de hele aflevering hieronder, de drama begint vanaf 22:50 minuten.
Moeder ben je niet voor even, dat ben je voor je hele leven. Dat is iets dat de 98-jarige Ada maar al te goed begrijpt. Ze verhuist dan ook naar een verzorgingstehuis in Liverpool om daar voor haar tachtigjarige zoon Tom te zorgen.
Bijzondere zorg
Ada en Tom Keating zijn als moeder en zoon onafscheidelijk, maar Tom verhuisde twee jaar naar het zorgtehuis Moss View, omdat hij thuis niet de bijzondere zorg en steun die hij moest krijgen kon ontvangen. Ada besloot onlangs om hem achterna te gaan en zodoende zijn de twee nog altijd dagelijks bij elkaar.
„Elke avond ga ik Tom goedenacht wensen in zijn kamer en ’s ochtends sta ik daar weer om hem goedemorgen te wensen”, vertelt Ada tegenover The Liverpool Echo. „Dan gaan we samen ontbijten. Als ik naar de kapper ga, zit hij voor het raam op mijn terugkeer te wachten. Dan strekt hij zijn armen uit en geeft hij me een dikke knuffel. Moeder ben je voor het leven.”
Mij gedragen
Tom is ook heel blij met de aanwezigheid van zijn moeder. „De zorg is hier heel goed en ik ben blij dat ik mijn moeder vaker zie nu zij hier ook woont. Ze zorgt heel goed voor me, maar soms zegt ze dat ik me moet gedragen.”
Binnen Moss View is de diepe band de medewerkers ook opgevallen. „Het is ontroerend te zien hoe close die twee zijn. Het komt niet vaak voor dat moeders samen met hun kind in hetzelfde tehuis terechtkomen, dus willen we de tijd die hen nog samen rest zo mooi mogelijk maken”, vertelt directeur Philip Daniels.
De Nederlandse Miriam Lancewood woont al zes jaar met haar man Peter in de wildernis van Nieuw-Zeeland. Heel primitief reizen ze door bergen als echte nomaden: zonder elektriciteit en andere luxe voorzieningen. Al hun bezit past in twee rugtassen en ze slapen in een tentje. Haar leefwijze staat compleet in contrast met het drukke gehaaste leven in de westerse maatschappij. Afgelopen week was Miriam een weekje in Nederland en Metro sprak met haar. En eigenlijk kunnen we best wat leren van haar avontuurlijke leven. „Geef de ruimte aan het onbekende, je zult geen avontuur beleven zonder een klein beetje risico.’”
Miriam ken je misschien van het programma Floortje Naar Het Einde Van De Wereld, waarbij Floortje Dessing in 2016 een bezoek bracht aan het avontuurlijke echtpaar. Miriam verliet op haar 21e Groningen voor vrijwilligerswerk in Afrika, ze reisde door naar India en leerde daar de 30 jaar oudere Nieuw-Zeelander Peter kennen. Samen reisden ze door de Himalaya en kwamen uiteindelijk in de Nieuw-Zeeland terecht. Miriam werkte eerst een jaar als gymdocente om geld te sparen. Daarna vertrokken ze naar de bergen. Niet omdat ze verstoten was door de maatschappij of afstand wilde nemen van vrienden en familie, maar omdat ze de schoonheid van de natuur wilde voelen. Miriam had geen zin om haar hele leven te werken voor geld en status en om zichzelf op de sociale ladder omhoog te knokken en spullen te kopen die je eigenlijk niet nodig hebt. Zoals ze in haar pas uitgekomen boek Mijn Leven in de Wildernis beschrijft: „Ik wil proberen te leven zonder barrière tussen de natuur en mij. Koken op houtvuurtjes, zuiver water drinken, op de grond slapen. De wildernis zou ons veel kunnen leren als we de tijd namen om te luisteren.”
Miriam en Peter
Hoe is het om weer terug te zijn in Nederland?
Het was heel bijzonder om na negen jaar weer terug te zijn en zoveel mensen te zien. Het eerste wat ik dacht was: alles wat ik nu zie is door mensen gemaakt. Zelfs de bomen zijn geplant door mensen. Als je je hele leven in Nederland leeft, dan weet je niet wat de wereld echt is. In Nieuw-Zeeland is alles nog ongerept. Na een weekje Nederland voel ik mij weer ongezond, mijn batterij is halfleeg.
Hoe is het zo gekomen dat jullie al zes jaar in de wildernis leven?
Het leven is hier ongelofelijk mooi. Ik mis de moderne maatschappij als kiespijn. Ik maak mij daar druk om dingen die er helemaal niet toe doen. In de natuur voel ik mij sterker dan ooit, we zijn heel erg fit, hebben veel energie en zijn nooit ziek. Het eerste jaar vond ik het echt wel moeilijk hoor, toen was ik bang voor alles: bang in het donker, bang voor wilde dieren, maar inmiddels heb ik die angsten overwonnen, haha. Ik voel mij nu als een kind in de achtertuin en ben helemaal op mijn gemak!
Hoe komen jullie aan eten?
In Nederland was ik altijd vegetarisch, maar als je de wildernis in gaat dan moet je wel vlees eten. Anders ga je dood van de honger. Ik heb mezelf aangeleerd om te jagen. Het geeft mij heel veel zelfvertrouwen dat ik zelf mijn eigen eten kan vangen.
Eerst was je vegetariër en nu ben je aan het jagen?
Ja met een pijl en boog, ik wist ook niet dat ik het kon. Maar eigenlijk zijn we veel meer verbonden met de oermens van vroeger dan dat we denken, alsof het in ons bloed zit. Door te jagen worden je zintuigen scherper. Je gaat beter leren ruiken, voelen, proeven en je intuïtie wordt beter. Jagen is een soort van meditatie, omdat denken al een soort van lawaai in je hoofd is. In Nieuw-Zeeland is er een overschot aan geiten, possums en andere geïmporteerde dieren. Ik kan het doden van dieren niet goedpraten, maar wij eten tenminste deze plaagdieren nog.
Fotocredit: Floortje Dessing
Eten jullie alleen maar vlees?
Ik dacht eerst ook ik ga zo leven als in de film Into The Wild, maar in Nieuw-Zeeland zijn er helaas weinig fruit, noten en zaden te vinden. Eens in de zoveel tijd gaan we naar een dorpje waar we dan meel en rijst halen. We leven van 35 dollar per week, geld dat ik heb gespaard.
Is jullie bestaan niet heel erg eenzaam?
De natuur is onze beste vriend. Het is alsof er een muur is weg gevallen, ik ben meer verbonden met mijn eigen lichaam. We komen af en toe wel mensen tegen en dat is dan ontzettend leuk. Jagers bijvoorbeeld en die geef ik dan brieven mee om te posten, zodat ik toch in contact blijf met familie en vrienden.
Een leven zonder lekker eten, alcohol, muziek, televisie, boeken en internet, dat kan toch bijna niet?
Ik mis niks. We hebben soms boeken bij ons, dat zijn dan hele ingewikkelde filosofische boeken van Nietzsche bijvoorbeeld. Hierdoor hebben Pieter en ik altijd genoeg gespreksstof. Als het mooi weer is, wandelen we veel en gaan we op ontdekkingstocht. Als het regent, gaan we schaken. Verder ben ik ook gewoon druk met jagen en het maken van kleding van dierenhuiden bijvoorbeeld.
Je hebt het lichaam van een atleet en ziet er stralend uit, komt dat allemaal door moeder natuur?
Ik heb mij nog nooit zo gezond en fit gevoeld als hier in Nieuw-Zeeland. Dat komt door het wilde vlees dat we eten, maar ook door het vele slapen. We slapen hier onwijs veel, omdat we niet te maken hebben met elektriciteit of elektronisch licht. We zijn eigenlijk nooit ziek, maar zodra we in de stad zijn krijgen we te maken met verkoudheid of griep.
Je blijft toch een vrouw, hoe was je je haar en ga je niet ontzettend naar zweet stinken van al dat jagen?
Mijn advies is: gebruik van alles zo min mogelijk. Het is helemaal niet nodig om al die beautyproducten te gebruiken. Ik was mijn haar af en toe met gewone zeep. Deodorant gebruik ik niet, er staat hier altijd wel een windje. Niet dat we stinken hoor, we ruiken vooral naar rook, van ons kampvuur, haha.
Geen luxe keuken apparatuur, maar een ouderwets kampvuur
Jouw leven staat in groot contrast met het gehaaste leven in de Westerse consumptiemaatschappij wat voor advies zou je geven aan mensen die wel wat ontspanning kunnen gebruiken?
‘Get out for freedom, cause there is no key.. Remember, freedom is for free.’ Dat is een zin uit een van mijn zelfgeschreven liedjes. Ik snap nog steeds niet waarom je zou werken voor iets wat je eigenlijk helemaal niet nodig hebt. Wij reizen zonder bezittingen, al die spullen slurpen energie. Je moet ervoor werken en dan opletten of er geen water in komt of dat het stuk gaat. Je moet jezelf niet belonen met spullen, maar met de natuur.
Het is niet voor iedereen weg gelegd om te verhuizen naar de wildernis, hoe kun je in Nederland dat gevoel ervaren?
Wij leven zonder tijd en zonder de klok. Tijd is de gevangenis in het moderne leven. Ik snap ook wel dat de meeste mensen verplichtingen moeten nakomen, maar probeer eens een week weg te gaan zonder apparatuur. Al ga je een weekje weg zonder je telefoon. En maak dan vooral geen plannen. Geef de ruimte aan het onbekende. Als je plannen maakt, ligt je toekomst vast en is er geen ruimte voor spontane ontmoetingen, je beleeft geen avontuur zonder een klein beetje risico.
Lake Rotoiti, Nieuw-Zeeland
En voor de echte avonturiers, mochten ze ook de wildernis in willen, kan iedereen leven in het wild?
In principe wel. Onderschat het niet en ga vooral goed voorbereid op weg. Zorg dat je de juiste kleding en schoenen hebt: een goede regenjas, een wollen trui en sandalen. Het kan ’s nachts heel koud zijn en zonder goede spullen overleef je het niet. Ik doe elke avond honderd buikspieroefeningen voordat ik ga slapen, dan heb ik het in ieder geval weer warm.
Bron: Metronieuws/NPO
Wie zou dit ook kunnen, tag hem/haar hieronder in de reacties!
De 9-jarige Jacob Thompson is een doodnormaal jochie, met een liefde voor het computerspel Minecraft, lego en Star Wars. Maar hij heeft ook een ernstige vorm van kanker en zal daarom waarschijnlijk nog maar een maand te leven hebben.
Jacob is ontzettend grappig, heeft talent voor fotograferen en zijn favoriete dieren zijn pinguïns volgens stiefmoeder Tara Artinyan en zijn moeder Michelle Simard, die een interview deden met CNN. Doktoren vertelde de familie van Jacob afgelopen maand dat hij waarschijnlijk nog maar een maand te leven heeft.
Nog één keer kerst
Omdat het 9-jarige jochie graag nog één keer kerst wil vieren met zijn familie, besloot Michelle om kerst met haar gezin dit jaar eerder te vieren dan normaal. Aan CNN vertelt de moeder van Jacob dat hij heel graag kerstkaarten zou willen krijgen voor zijn laatste kerst.
,,Afgelopen Halloween kreeg hij een paar kaarten. Toen hij ze openmaakte en bekeek leek het net alsof hij een enorm cadeau had ontvangen. Hij las ze aan ons voor en had lach van oor tot oor op zijn gezicht”, vertelt Michelle. ,,Hij vond het spannend om te lezen wat mensen hem te zeggen hadden en het maakte zijn dag helemaal goed”, vult vader Roger Guay aan.
Neuroblastoom
Bij Jacob werd op zijn vijfde een neuroblastoom geconstateerd: een buiten de schedel gelegen tumor met een hoog risico. Volgens de American Cancer Society haalt slechts de helft van de kinderen met een hoog risico neuroblastoom het om nog vijf jaar te leven. Nadat Jacob 11 oktober werd toegelaten tot het kinderziekenhuis Barbara Bush ontdekten artsen dat het neuroblastoom was uitgebreid naar het hoofd van Jacob. Zijn ziekte zou niet meer te genezen zijn.
Daarom kiest de familie er dus voor om kerst dit jaar iets eerder te laten plaatsvinden, zodat Jacob het feest nog eenmaal kan vieren. Dat betekent een dik pak sneeuw, een mooie kerstboom en de kerstman op bezoek voor Jacob, maar ook kerstkaarten. Daarom vraagt het jongetje nu om kerstkaarten van over de hele wereld van mensen die het kerstgevoel met hem willen delen.
Nog meer kaarten
Jacob kreeg al zo’n honderd kaarten opgestuurd, maar dat mogen er absoluut meer worden. ,,We vinden het leuk als mensen leven als pinguïns”, zegt Tara. ,,Daar bedoelen we mee dat mensen in het leven duiken, warmte vinden in vriendschappen, het hoofd koel houden en veel liefde geven aan anderen.”
Wie Jacob ook een kerstkaart wil sturen kan dat doen via het volgende adres:
Jacob Thompson
c/o Maine Medical Center
22 Bramhall Street
Portland, ME 04102
USA
Dit is een erg emotioneel verhaal. Een man genaamd Wagner Lima kwam op bij een auto ongeluk. Zijn familie wist dat wij enorm veel van zijn paard Sereno hield, deze liefde was wederzijds.
Het paard en de man waren onafscheidelijk. Daarom kon Sereno niet van de begrafenis van zijn goede vriend wegblijven. “Het paard was alles voor hem” verteld de broer van de man. “Tijdens de begrafenis leek het wel alsof het paard wist dat hij afscheid aan het nemen was.” De broers van Wagner hadden een parade naar de begraafplaats georganiseerd en Sereno mocht met ze meelopen.
Niemand had echter verwacht dat het paard zo zou reageren als hij bij de kist komt. Bekijk dit emotionele moment in de video hieronder en vergeet het niet te delen met je vrienden en familie als je het een mooi filmpje vindt.
Een hond genaamd Emu leefde een zeer ruw leven. De straathond werd bij de dierenarts afgezet om geëuthanaseerd te worden, maar de dierenarts besloot voor zichzelf en deed wat anders – hij zou in plaats daarvan Emu naar een speciale adoptie dag meenemen!
Dit is waar alles voor Emu veranderde. Hij vond een pleeggezin om bij te leven en werd naar Vet Point gebracht voor een check-up om zo zijn genezingsproces te starten.
Begrijpelijk was de hond in het begin zenuwachtig. Maar toen hij realiseerde dat iedereen er was om te helpen, begon hij uit zijn schelp te komen. Emu was erg vriendelijk en lief, ondanks zijn ruwe verleden.
Hij wilde gewoon een vaste familie die van hem zou houden, maar een oudere hond die geadopteerd wordt is zeldzaam. Emu was ook niet in de beste vorm. Maar zijn pleeggezin zou niet op hem opgeven.
De adoptie dag was nu aangebroken, en Emu’s pleeggezin was er niet zeker van of hij zou worden geadopteerd. En toen gebeurde het! Emu werd geadopteerd.
In een nieuw huis met een nieuwe familie heeft Emu nu een nieuwe naam: Nutzie! Het is twee maanden geleden en Nutzie is helemaal gevestigd samen met zijn nieuwe hondenbroer, Sahara. De twee zijn helemaal onafscheidelijk, en dit is het leven waar hij altijd al van droomde.
Elke hond verdient een tweede kans, en we zijn zo blij dat Emu de zijne gekregen heeft! Van een straathond naar een geliefde familie huisdier, zijn transformatie is niets minder dan geweldig. Zie het in de onderstaande video. ?
Deze achtjarige hond moest zijn hele leven wachten alvorens gered te worden. Deze lieve oude hond zat twee jaar in een veel te klein kooitje opgesloten in een asiel in Roemenië toen de mensen van Howl of A Dog hem opmerkten. Hij had geen naam, alleen maar een nummertje aan zijn oor.
Hij was zwaar ondervoed en zijn lichaam was aangetast met vlooien. Nu genaamd Charlie stopt zijn staartje maar niet met kwispelen en hij is eindeloos nieuwsgierig om de wereld rondom hem te verkennen.
Charlie houdt van alles en iedereen en nu is hij op zoek naar een liefdevolle familie om hem te adopteren.
Bekijk zijn redding en herstel in de bovenstaande video en DEEL dit met je vrienden!
Het vriendelijke gebaar van een politieagent in de nasleep van een tragedie verwarmde de harten van een heel dorp. De 17-jarige Patrick Sullivan overleed op Nieuwjaarsdag in een auto-ongeluk in Rockland, Massachusetts. Zijn familie en vrienden waren verwoest. Na de wake voor Patrick gingen 22 van zijn vrienden naar een lokaal restaurant. Toen ze de rekening vroegen, ontdekten ze dat een politieagent de rekening van 400 dollar al betaald had zonder zijn naam achter te laten.
Blijkt dat de ongenoemde agent Sergeant Greg Pigeon was. Hij ging naar dezelfde middelbare school als Patrick en was erg aangegrepen door het overlijden van de tiener. Dit vriendelijk gebaar herstelt ons vertrouwen in de mensheid!
DEEL dit verhaal om deze geweldige agent de erkenning te geven die hij verdient!
Om u een aangename gebruikers ervaring te kunnen bieden gebruiken wij cookies. Door de website te blijven gebruiken gaat u hiermee akkoord.Ik begrijp het
