Atijd gewerkt en voor mijzelf en mijn kinderen gezorgd. Mijn baan kwijt geraakt door de crisis. Ok… dat kan gebeuren. Ik ben echt niet de enige. Moed houden en blijven solliciteren. Het werd erg krap om mijn vaste lasten te betalen en voor de kinderen te zorgen, maar het ging. Toen werd ik ziek, ziektewet… ook nog. Moed houden, volhouden. Aan niemand iets vertellen.
De komende maanden kan en mag ik niet solliciteren. Ik heb een eigen huisje. Onverwacht kreeg ik hoge kosten, dus nu heb ik een probleem. Zo snel kan het dus gaan. Nooit rood gestaan, niets op afbetaling gekocht en toch in de problemen. Ik kan niets lenen, want geen vast inkomen. Ik kan mijn huis niet verkopen, want crisis. Ik eindig dan met een restschuld die hoger is dan de paar duizend die ik nu schuldig ben. Een afbetalingsregeling getroffen waardoor ik nu te weinig overhoud om mijn kinderen en mezelf van te voeden. De andere noodzakelijke kosten laat ik dan nog buiten beschouwing.
Het lullige is dat ik sportschool-, tijdschrift-, krant-, en mobiele telefoonabonnementen, allemaal in mijn goede tijd voor twee jaar heb afgesloten omdat dat goedkoper was. Dus dat wordt ook iedere maand nog afgeschreven. Tja je verwacht gewoon niet dat je je vaste baan kwijtraakt, toch? Daar sluiten we een hypotheek op af. Je denkt zekerheid te hebben, maar dat is een illusie. Ik weet dat er weer betere tijden zullen aanbreken, maar wanneer? Voorlopig ben ik moe en gestressed van het piekeren. Ik slaap niet. Ik wil mijn vrienden hiermee niet lastig vallen vandaar dat ik hier mijn hart lucht.
Sorry voor mijn geklaag, het lucht wel op.
Om privacy redenen zijn de namen en foto’s in dit verhaal aangepast.