Hoe zeer hadden Karisa Brugal en haar man uit Aurora in de Amerikaanse staat zich op hun eerste baby verheugd. Het stel verwachtte een zoontje.
Vol spanning arriveerde ze in het ziekenhuis om van haar eerste kind te bevallen. Haar laatste Facebookpost luidde: “De enige reden om zo vroeg op te staan, is een baby.”
Kort voor de bevalling onderging Karisa nog een echografie. Daarbij kwam iets vreselijk aan het licht: ze leed aan vruchtwaterembolie. Dit veroorzaakt zware orgaanschade bij zowel de moeder als de baby. Overlevenden lopen daarbij vaak hersenschade op en het risico op overlijden is extreem hoog.
Het hartje van de ongeboren baby begon in te storten en Karisa vreesde voor het leven van het kleintje. De artsen moesten snel handelen en onmiddellijk een noodkeizersnede inleiden. Ze plaatsten Karisa voor de keuze: ofwel zou ze onder narcose geopereerd worden. Dit is het snelste, maar zou ze zelf het risico lopen om te overlijden. Of ze zou voor een keizersnede zonder narcose kiezen, wat voor haar veiliger was, maar een groot risico voor de baby zou betekenen. Haar moederinstinct deed haar kiezen voor de optie waarbij haar baby het meeste kans op overleven zou hebben, ook al zou ze zelf kunnen overlijden.
De laatste beslissing van Karisa was om haar zoon met een keizersnede onder narcose ter wereld te brengen. De kleine Declan leefde en ademde. Haar laatste woorden waren hoeveel haar zoon woog. Met de wetenschap dat haar baby 3,4 kg woog, blies ze daarop haar laatste adem uit.
Vader Wes weet niet hoe hij zijn zoon later zal moeten uitleggen waarom zijn moeder er niet meer is. Hij weet echter dat het een troost zal betekenen als hij weet hoeveel zijn moeder van hem hield.
“Koester wat je liefhebt”, raadt Wes iedereen aan.
Hopelijk vinden Wes en Declan troost bij elkaar om dit trauma achter zich te laten. Hiermee wordt nog maar eens de kracht van de liefde van een moeder voor haar kind aangetoond. Deze strekt immers tot ver voorbij de dood.
DEEL dit hartverscheurende verhaal met je vrienden!